#MadeInBxl

Hoe maak je duisternis tastbaar? Welke andere werkelijkheden, ontmoetingen en verbindingen worden mogelijk in het donker? gone here (yet) to come is een onderzoek naar de materialiteit van duisternis en hoe die in relatie staat tot de ruimte. Door de theatrale ruimte en tijd steeds dieper uit te graven, komen verloren herinneringen bloot te liggen. Laat je mee leiden door deze schimmen in het donker, en ontdek andere dimensies van de wereld zoals we die eigenlijk kennen.

Je ziet kronkelende lichamen in een desolaat landschap, handen en een hoofd die bewegen op het ritme van een explosieve drumsolo, en een speels duet waarin twee vrouwen de controle nemen over de blik van de toeschouwer. Meg Stuart bouwt een avond op waarin vier dansers bestaande solo’s en duetten brengen, in combinatie met fragmenten uit avondvullende voorstellingen. En dat alles op livemuziek. Een uitgelezen kans om een reis te maken doorheen Stuarts oeuvre, dat blijft groeien, leven en transformeren.

Wat moeten we verstaan onder choreografie als tentoonstelling? In 2021 nodigde Fondation Beyeler De Keersmaeker uit om Dark Red—Beyeler te creëren, een ‘live installatie’ waarin dansende lichamen interageren met beeldhouwwerken van Auguste Rodin en Hans Arp.

Anne Teresa De Keersmaeker zet haar choreografisch traject verder met de vijftien virtuoze Mysterie-sonates, de bekendste composities van Heinrich Ignaz Franz Biber. Deze intrinsiek religieuze en verhalende sonates zijn dankzij de muzikale dansvormen als Gigues, Allemandes en Courantes ook een warme uitnodiging tot dans. De Keersmaeker verdiept zich in de mystieke en geometrische rijkdom van deze muziek en maakt zich de Sonates eigen in een choreografie voor zes dansers.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan. 

Begin dit jaar nodigde HOT BODIES - TV enkele leerlingen houtbewerking en automechanica van het Sint-Jozefsinstituut in Etterbeek uit. Gérald Kurdian sloeg hiervoor de handen in elkaar met het Kunstenfestivaldesarts. Nu presenteert de groep een utopisch fanzine als sluitstuk van dit parcours.

Iedere tijd heeft zijn wereldwonderen. Een idee van het onmogelijke, dat men dan toch bouwt, groter en indrukwekkender dan al het voorgaande. In 7 plaatst Radouan Mriziga twee maatstaven tegenover elkaar. De gebouwde wereld, gemaakt om te imponeren, en het ultieme wereldwonder: het menselijke lichaam zelf.