In 1983 plaatst Anne Teresa De Keersmaeker haar net opgerichte dansgezelschap Rosas resoluut op de internationale kaart met Rosas danst Rosas. Vier danseressen dansen zichzelf, opnieuw en opnieuw. Voor deze herneming danst een volledig nieuwe, jonge cast Rosas danst Rosas.

Mette Ingvartsen onderzoekt de manier waarop we vandaag omgaan met het lichaam en seksualiteit. Ze leidt je doorheen video’s, performances, boeken, films, bewegingen, tekst en beeld en brengt zo de geschiedenis terug tot leven.

Een groep van twaalf performers verkent het mysterieuze van plezier. In een lange, sensuele beweging raken lichamen elkaar aan, verliezen hun grenzen, vibreren, vormen onverwachte composities en constellaties met de omgeving. Mette Ingvartsen kijkt zeven concepten van plezier recht in de ogen.

"Om altijd maar het leven te bezingen, dat houdt niemand vol. De dood – of liever gezegd de eindigheid der mensen – verdient ook een lied, een dansje.” Grace Ellen Barkey stelt vragen over de worsteling met sterfelijkheid, op muziek van Mahler. Maarten Seghers zingt het lied en de orkestratie in alle intimiteit, als een herinnering.

Iedere seconde belandt er een uur videomateriaal op YouTube. We delen likes en dislikes uit en geven vooral veel commentaar. Geleid door een selectie van deze commentaren boort Tristero fundamentele thema’s aan, zoals de fragiliteit van kunst én van vrije meningsuiting. Wat volgt is een droogkomisch, soms onthutsend portret van de wereldwijd verbonden YouTube-gemeenschap.

Gaëtan Rusquet laat drie performers een constructie optrekken. Voortdurend moeten de spelers zich verzetten tegen de dreigende vernieling van wat ze opbouwen. Het tijdsverloop en de verhouding tussen mens en omgeving worden tastbaar: voor je ogen ontplooit zich de geschiedenis van een stad.

“We gaan verzinnen godverdomme. We gaan nog fantastische dingen verzinnen en uitproberen, want de geschiedenis is maar pas begonnen.” Na Otaku, In Onaanvaardbare Staat en Attack of the Killer Z keert Joost Vandecasteele terug naar de Kaaistudio's met een theatersolo: een mengeling van literatuur en stand-upcomedy.

In Radical Light, een creatie voor vier dansers, combineert choreograaf Salva Sanchis ervaringsgerichte en formele dans. ‘Ervaringsgericht’ zijn de dansjes die we spontaan maken op een feestje of thuis – instinctief maar tegelijk sociaal bepaald. Formele dans is dan weer wat je ziet tijdens dansvoorstellingen: volledig gecomponeerde bewegingen.

Met zijn eerste eigen creatie maakte Radouan Mriziga – sinds de première in de Kaaistudio’s – wereldwijd furore. Zijn zo typerende danstaal zoekt confrontaties op tussen lichamelijkheid en strikte concepten, tussen het sensuele en het rationele. Met zijn eigen lichaam als maat bouwt hij een architecturale vorm, op een subtiele manier spelend met je verwachtingen.

Het opslaan en verwerken van de dagelijkse informatie-tsunami is een tijdrovende bezigheid. Vanuit deze vaststelling neemt Michiel Vandevelde de rol van het denken onder de loep. Met een uitbundige choreografie vol gereapproprieerde dans, flarden tekst en bizarre muziek formuleert hij een kritiek op onze tijd, voorzichtig zoekend naar nieuwe denkmogelijkheden.