Het Hertenhuis
Eind juli 2008 gaat op de Salzburger Festspiele de nieuwe van Jan Lauwers in première. Het Hertenhuis is het slotstuk van de trilogie Sad Face / Happy Face en wordt er vertoond samen met de eerdere delen, De kamer van Isabella (2004) en De Lobstershop (2006). Drie verhalen rond menselijkheid.
Jan Lauwers: ‘Kunst gaat over de mens en over menselijkheid. En alle goede kunst is een zelfportret van de waarnemer. “Men ziet wat men geleerd heeft.” In goed theater gebeuren dingen die in video, film of beeldende kunst niet kunnen. Theater als medium heeft de meest directe link met “menselijkheid” want het wordt gebracht door mensen en voor mensen. Het is noodzakelijk die menselijkheid op te zoeken opdat het theater zichzelf kan herdefiniëren om te kunnen overleven. Daarom is het nodig nieuwe verhalen te vertellen.’
‘De drie delen van Sad Face / Happy Face behandelen telkens een andere manier van vertellen. Het eerste deel, De kamer van Isabella, is een reflectie op het verleden en is de meest lineaire tekst die ik ooit geschreven heb. Die lineariteit had ik nodig daar de aanleiding van de tekst zeer persoonlijk was: de dood van mijn vader.’
‘Het tweede deel, De Lobstershop, gaat over de toekomst en heeft de constructie van een droom of een nachtmerrie, zo u wil. In een droom is tijd, ruimte en plaats inwisselbaar en in kunst is het begin niet noodzakelijk het begin en een einde geen evidentie.’
‘Het derde deel, Het Hertenhuis, is het heden. Het heden kan je (en hier raken we de essentie van het theater) opvatten op twee manieren. Het heden van de wereld rondom ons: hiermee bedoel ik dan de wereld in zijn grote politieke en historische betekenis, en het heden van de wereld die we waarnemen als we kijken naar iemand die iets doet en weet dat hij bekeken wordt. Het medium theater en de realiteit van de acteurs op het moment van het gebeuren. Goed theater houdt zich altijd bezig met het onderzoek naar de realiteit van het medium zelf.’
‘Toen we op tournee waren ergens in Frankrijk, kreeg Tijen Lawton, één van de danseressen van Needcompany, het bericht dat haar broer, oorlogsjournalist Kerem Lawton, doodgeschoten was in Kosovo. Dat was de aanleiding tot het schrijven van Het Hertenhuis, een tekst over een groep theatermakers, die meer en meer geconfronteerd wordt met de harde realiteit van de wereld waarin ze rondtrekken.’
‘Alles is politiek maar kunst is niet alles. Kunst valt steeds tussen de plooien van de geschiedenis, is nutteloos en heeft geen invloed op wat voor gebeuren dan ook en daarin ligt zijn geheimzinnige noodzakelijkheid.’
text, direction, scenography Jan Lauwers | music Hans Petter Dahl, Maarten Seghers | with Grace Ellen Barkey, Anneke Bonnema, Hans Petter Dahl, Viviane De Muynck, Misha Downey, Julien Faure, Yumiko Funaya, Benoît Gob, Tijen Lawton, Maarten Seghers, Inge Van Bruystegem | production management Luc Galle | production Needcompany & Salzburger Festspiele | coproduction Schauspielhaus Zürich | in association with deSingel (Antwerp), Kaaitheater (Brussels) | support Flemish government
