BELGIAN PREMIERE

Als er één danskunstenaar een monument verdient, dan is het wel de Duitse Valeska Gert (1892-1978). Haar niets-vrezende provocatieve performances, maakten haar tot één van de belangrijkste kunstenaars van haar tijd. Samen met Boglàrka Börcsök vertaalt Eszter Salamon een energie uit het verleden naar het heden.

Voor Chesterfield lieten Alix Eynaudi en haar team zich inspireren door de collectie van het Oostenrijkse Volkskundemuseum. Met poëzie als choreografisch instrument, onthult zich een doolhof aan tekens en materialen. Chesterfield is een patchwork van beweging, geluid, lichamen, boeken, stoffen, licht, geweven met leren draad… en dat alles gecomponeerd op een sensuele cadans.

Toen Anne Teresa De Keersmaeker in 1980 in New York aan Violin Phase werkte, speelde er naast de muziek van Steve Reich slechts één andere opname in de studio: de Brandenburgse Concerten van Bach. Na meer dan 35 jaar zet ze het werk met deze muziek voort.

Dit eerste deel – in blauw – van Ligia Lewis’ triptiek rond affect en belichaming, rond ras en representatie, staat in het teken van droefheid. Op meticuleuze wijze schept ze een hybride lichaam op scène, dat zich in een constante staat van flux bevindt. Naar het einde toe transformeert het lichaam tot niets meer dan een mond en een onverbiddelijke schreeuw. Via dit onstabiele personage onderzoekt Lewis in dit werk kwesties als ras, auteurschap, gender en rouw. 

Wat gebeurt er in een vol vliegtuig met mensen die elkaar niet kennen, wanneer het duidelijk wordt dat ze gaan neerstorten? Keren de inzittenden in zichzelf of klampen ze zich aan elkaar vast? Tijdens Dying Together neem je deel aan een fysiek uitgevoerde gedachtenoefening. In een geleidelijk veranderende constellatie van mensen – en de lichamelijke verhouding tussen hen – ontstaat een veelkleurig pallet van mogelijke relaties.