Trajal Harrell belicht het moment in de dansgeschiedenis waar vrouwelijke artiesten de grenzen aftastten tussen amusement, erotische dans, en vroege experimenten in moderne dans. Hij laat CAEN AMOUR de vorm aannemen van een hoochie coochieshow. Met verleidelijke bewegingen lokken de schaars geklede ‘hoochies’ je richting backstage, om de festiviteiten aan de ‘coochie’- zijde te onthullen.

In haar nieuwe solo – en anagram – oslo speelt Mette Edvardsen opnieuw met taal, tijd en ruimte. Ze rekt het begrip solo uit over de hele theaterruimte, waar zich gedachten, woorden, dingen en acties vermenigvuldigen.

Met twee performers en haar eigen wolproductie van één jaar stelt Orla Barry onze complexe band met de natuur aan de kaak. Het resultaat is een performance en een video-installatie, die ze doorweeft met toeval, taal, humor én wanhoop voor de richting waarin we de wereld sturen.

Met SSSSSSSSSSSS brengt Ieva Misevičiūtė een solo over overlevingsinstincten in de publieke ruimte, gebaseerd op Butoh-technieken. Initieel lijkt ze op een straatkunstenaar die een standbeeld speelt. De minutieuze bewegingen van haar levende sculptuur evolueren geleidelijk tot een choreografie.

Hedwig Houben introduceert drie gipsen personages: The Made, The Being en The Imitator. Hoe verhouden die zich tot elkaar? Wat is de werkelijke waarde van authenticiteit en orginialiteit? Leren we niet allemaal door te kopiëren van anderen?