Vertrekkend van het trekken aan een voetbalshirt – waarmee je in een match contact houdt met je tegenstander, en wat typisch gezien wordt als agressief spel – proberen Ahilan Ratnamohan en een groep performers deze handeling tot het uiterste te drijven, het agressieve, competitieve karakter ervan te ontkrachten, om tot iets nieuws te komen. Op die manier krijgen voetbalshirts een nieuwe betekenis.

Voor deze ‘remake’ van Iemand van ons (2005) mobiliseert Tristero een doorgewinterde cast met véél levenservaring. Mark Verstraete, Bob De Moor, Kristin Arras, Sam Bogaerts, Mieke Verdin en Els Olaerts klimmen samen in een groot bed, en praten over politiek, de liefde en het leven. Met een trefzeker gevoel voor humor tasten ze elkaar af, liggen ze te luisteren en te woelen en geven ze zichzelf bloot.

In Journal d’un usager de l’espace reis je doorheen het Kaaitheatergebouw op een ongewone manier. Aanwezige en onzichtbare zangers nemen je mee van de ene ruimte naar de andere, je onderdompelend in een al maar veranderend klankbad. Journal d’un usager de l’espace is een immersie in de ordinaire schoonheid van ruimte, klank, architectuur en beweging.

Elke avond nodigt Khadija El Kharraz Alami iemand anders uit op scène. Een performer, kunstenaar, acteur, schrijver, mens, danser… telkens een vrouw. Je bent getuige van hun eerste ontmoeting. Re-claiming Space is een onderzoek naar de ruimte van het vrouwzijn en hoe deze te ontstijgen. Khadija’s werkproces kenmerkt zich door niet alles vast te leggen waardoor de performance zich vormgeeft op het podium.

In 1994 schreef Jan Decorte zijn onnavolgbare theatertekst Bloetwollefduivel: een gitzwarte abstrahering van het ultieme stuk over het kwaad: Shakespeares Macbeth. body a.k.a. vertrekt vanuit deze iconische tekst, maar wil het kwaad bezweren en de neerwaartse spiraal ombuigen naar een extatische roes. Jan Decorte, Sigrid Vinks en het jonge multitalent Lisah Adeaga werpen hun body en soul in de strijd.

Landscape Orchestra zoekt een muzikaal antwoord op de vraag hoe we vertrek, reis en aankomst kunnen verbeelden. De voorstelling bezoekt de landschappen waar we doortrekken op weg naar beter en anders. Een reeks portretten toont mensen voor wie de wereld niet evident maar daarom niet minder poëtisch is.

Een klein genootschap van goedmenende intellectuelen kiest een doodgewone man uit, en stuurt die bezield, gemanipuleerd en begeleid het politieke landschap in. Stap één: de democratie uitbreiden. Stap twee: het ressentiment en het identiteitsfetisjisme te rusten leggen. Als een golem uit het slib van het magisch onderbewustzijn van Europa kruipt de lokvogel recht. En slaat zijn vleugels uit.