Ola Maciejewska laat zich in dit stuk voor drie dansers inspireren door Loïe Fuller, één van de pioniers van de moderne dans én de performance art. Ze onderzoekt de verhouding tussen mens en materie in de kunsten door beweging te creëren in grote doeken. Ze speelt met het samenvallen van lichaam en object en de strijd die de twee met elkaar aangaan.

Hedwig Houben introduceert drie gipsen personages: The Made, The Being en The Imitator. Hoe verhouden die zich tot elkaar? Wat is de werkelijke waarde van authenticiteit en orginialiteit? Leren we niet allemaal door te kopiëren van anderen?

In 2012 bezochten Karthik Pandian en Andros Zins-Browne de Atlas Film Studios in Marokko. Ze huurden een groep kamelen die ze probeerden te laten dansen tussen de oude filmdecors. Met Atlas Revisited blikken de kunstenaars terug op deze zoektocht naar een beeld van de vrijheid – met gloednieuw videomateriaal.

Geïnspireerd door een oude kaart van het Midden-Oosten – waarop duidelijk te zien is hoeveel grensoverschrijdende treinverbindingen er ooit waren –  trok Dictaphone Group op onderzoek uit langs het volledig in onbruik geraakte spoornet in het huidige Libanon. Nothing to Declare gaat over de betekenis van grenzen binnen Libanon, grenzen met de buurlanden en grenzen in de Arabische wereld.

Sirine Fattouh gidst je doorheen een stuk Libanese geschiedenis aan de hand van een persoonlijke selectie kunstwerken. Ze concentreert zich hierbij op drie specifieke momenten: het einde van de burgeroorlog eind jaren negentig, de aanslag op de vroegere eerste minister in 2005 en de Israëlische aanvallen op Libanon in 2006.

Met hun focusreeks Weiblicher Akt maakte Maatschappij Discordia al zes keer een voorstelling vanuit het vrouwelijk perspectief. Deze keer bewerken ze de plot van Shakespeares Macbeth. Naast al het bloedvergieten vinden ze ook veel schoonheid en diepgang in het beroemde stuk. Lady Macbeth krijgt een prominente rol: hoe zit het met vrouwen en macht?