De jonge Irakese theatermaker Mokhallad Rasem kwam enkele jaren geleden uit Bagdad in België terecht. In Irakese Geesten, zijn eerste grote project in België toont hij het onwezenlijke geweld en de toenemende vervreemding tijdens de recente oorlogen in zijn land. 

Choreograaf Boris Charmatz, directeur van het Musée de la danse/Centre Chorégraphique in Rennes, praat met Cosmin Costinaș, curator van BAK (Basis voor Actuele Kunst) in Utrecht, over zijn Musée de la danse en over twee projecten van het Musée: expo zéro, een tentoonstelling zonder objecten, en Brouillon, waarin performers een tentoonstelling-in-opbouw ‘activeren’. Een openingsgesprek dat de toon zet van dit festival.

Het legendarische Discordia is dit seizoen van de partij met maar liefst twee producties op één week tijd. In Marionett lijkt het erop dat Discordia het publiek aan de touwtjes laat trekken: de spelers voeren zichzelf immers op als marionetten. Het poppenspel gebruiken zij als metafoor voor de vrije wil: ‘in hoeverre bespeel je jezelf of word je bespeeld?’

Abke Haring schreef een nieuwe theatertekst. Ze gaf hem als motto een citaat van Friedrich Nietzsche mee: ‘De mensen geloven in de waarheid van datgene waarvan ze zien dat anderen er sterk in geloven.’ Over de kracht van geloof in de ander en gedwongen participatie. Volharding en overgave als gereedschap. Blind vertrouwen. Hout met splinters.