WORKING TITLE FESTIVAL — Kasper Vandenberghe klautert in een harnas een stelling op om zich vervolgens als een steen naar beneden te laten vallen. Het is berekende waaghalzerij. Het is een poëtische zoektocht naar hoeveel kwetsbaarheid we vandaag nog bij onszelf kunnen toelaten en hoe we die kwetsbaarheid ook als een kracht kunnen begrijpen. Het is dansen op de slappe koord tussen twee diepmenselijke verlangens: het verlangen naar balans en dat naar een bodemloze sprong in het onbekende.

WORKING TITLE FESTIVAL — Verborgen in de kelders van workspacebrussels, zit Kosi Hidama’s keramiekatelier. Zijn werk, dat hij de afgelopen jaren in deze ruimte ontwikkelde, begon langzaam maar zeker op te duiken in alle andere ruimtes van het gebouw. Met Garden of solid subtleness creëert Kosi een interieur-zomertuin, waarin hij zijn keramiek combineert met subtiele geluiden. De kunstenaar nodigt zijn vriend Misha Downey uit om samen dit landschap uit aardewerk te maken.

Tijdens deze lecture performance heeft Pieter van Bogaert het over het eerste hoofdstuk van zijn project Fort Beau. Langzaamaan wordt dit een verhaal over schoonheid zonder eind.

Deze interactieve installatie, ergens tussen documentaire en fictie, vertrekt van intieme verhalen van eerste seksuele ervaringen in tijden van oorlog en vrede in het Midden-Oosten. Het werk is gebaseerd op getuigenissen van verschillende generaties burgers uit Palestina, Irak, Libanon en Syrië, op de herinneringen van deze volwassenen aan hun tienerjaren.

In een watermolecule is 104,5° de hoek tussen de twee waterstofatomen en het zuurstofatoom H-O-H. The Breadth of 104.5° is de overkoepelende titel voor een doorlopend project van Mazen Alashkar, gewijd aan de essentie van het belangrijkste element voor het bestaan van het leven zoals we dat kennen. Op moleculaire schaal, waar de ratio de enige waarheid is, of rakend aan onze collectieve culturele output, waar de grenzen rond de werkelijkheid ambiguer worden.

Met een rol plakband en een toverlantaarn meten de kinderen in PLAKFILM de turbulenties van deze tijd op. Ze rollen doorzichtige stroken tape uit in de straten waar ze opgroeien. Bij het lostrekken komt een afdruk van de stad mee: stof, zand, snoepwikkels, insecten, glas, een pluisje…

Elastic Habitat is een immersieve installatie – een soort speeltuin zeg maar – die je uitnodigt textiele sculpturen te onderzoeken, aan te raken of zelfs te dragen. Je kruipt letterlijk in de huid van een denkbeeldig lichaam en krijgt zo de tijd om op een onbevangen, zintuigelijke, intuïtieve manier je eigen identiteit te onderzoeken.

Nothing’s for something wil de verdoken momenten van het leven
zichtbaar maken en de realiteit achter de zichtbare wereld blootleggen.
Inspiratiebronnen zijn Paul Klee, die danste terwijl hij schilderde,
Rainer Maria Rilke, de perfectionist van vorm en werkwijze, en Georges
Perec, de meester van verhalen uit het alledaagse. Met nothing’s for something keren Avdal en Shinozaki terug naar hun roots en laten zij de ervaringen van
de locatieprojecten doorwerken in deze grotezaalproductie.