The Monastery landt voor de vierde keer in de Kaaistudio’s, om met een laatste rituele dag het RE:RITE-seizoen af te sluiten. Stap voor één ritueel of een hele dag binnen bij deze experimentele spirituele stadsgemeenschap, en word je bewust van je hele zijn en van wat je omringt. De rituelen van dit afsluitmoment draaien rond ‘Buying Time’: hoe kunnen we op een andere manier omgaan met de tijd en met onze perceptie van de publieke ruimte.

In 2017 herwerkte Salva Sanchis en Anne Teresa De Keersmaeker A Love Supreme met vier jonge, mannelijke dansers. De uitgesproken vitale voorstelling werd één van de hoogtepunten van het voorbije seizoen, en haalde gezwind de selectie van het TheaterFestival. Geef je samen met de dansers opnieuw over aan Coltranes spirituele ode aan de goddelijke liefde!

Een man beweegt voorzichtig tussen kartonnen decorstukken. Alles lijkt vredig in dit gestileerde paradijs, tot een plotse regenbui escaleert tot een vernietigende stortvloed. Een decennium na de première van BLESSED blijft Francisco Camacho zich vastklampen aan een wereld die al lang in puin ligt.

De deelname aan de Amerikaans-Britse invasie van Irak in 2003 betekende het eerste Japanse militaire engagement sinds WO II. Historische vredesbetogingen in Tokyo volgden, tussen de manifestanten heel wat jongeren. In Five Days in March delen enkele personages hun hoogstpersoonlijke bekommernissen. Het beeld dat zij je geven van het alledaagse, private leven in Tokyo contrasteert met hun publieke deelname aan de betoging. Met deze herwerking van zijn originele creatie uit 2007 (toen te zien in de Kaaistudio's) schetst Toshiki Okada een generatie jongeren die het spoor bijster is.

El Conde de Torrefiel is een van de recente revelaties van het Kunstenfestivaldesarts. Het duo uit Barcelona creëert steevast visuele performances waarin hyperrealistische tableaus clashen met scherpe tekst – een mix van geschiedenis, actualiteit en futurisme. LA PLAZA beschouwt het podium als plein: een publieke plek die tegelijk dagelijkse, banale bezigheden in het Europa van vandaag laat zien én verontrustend toekomstscènes verbeeldt.

Hoe anders kijk je naar dans of beluister je een muziekstuk, wanneer ze gecombineerd worden met een andere choreografie, een andere muzikale compositie? Welke betekenissen, impressies en beelden komen in je op, en welke onverwachte luister- en kijkverhoudingen wekken de wisselende combinaties op?

Zoals Fellini Roma maakte – een ode aan zijn stad – viert Jan Fabre zijn eigen complexe, maffe land. Hij doet dat in de meest geschikte taal om de geest van deze glibberige staat te grijpen: die van het theater, die van het beeld. Met een internationale cast van performers en muzikanten gaat hij op zoek naar de Belgische identiteit. Raymond van het Groenewoud schrijft een reeks lijfliederen, auteur Johan de Boose tekent voor de tekst. 

‘Nergens ter wereld is er zoveel depressie en worden er zoveel medicijnen geslikt. We zijn een land van pijnstillers. Laten we elkaars pijnstiller zijn. En hoe installeren we dit? Via rituelen.’ De Zielhouderij – o.a. bezield door Jeroen Olyslaegers en zijn geliefde Nikkie Van Lierop – wil mensen met zichzelf én met elkaar helpen te verbinden.