In 2017 herwerkte Salva Sanchis en Anne Teresa De Keersmaeker A Love Supreme met vier jonge, mannelijke dansers. De uitgesproken vitale voorstelling werd één van de hoogtepunten van het voorbije seizoen, en haalde gezwind de selectie van het TheaterFestival. Geef je samen met de dansers opnieuw over aan Coltranes spirituele ode aan de goddelijke liefde!

Een man beweegt voorzichtig tussen kartonnen decorstukken. Alles lijkt vredig in dit gestileerde paradijs, tot een plotse regenbui escaleert tot een vernietigende stortvloed. Een decennium na de première van BLESSED blijft Francisco Camacho zich vastklampen aan een wereld die al lang in puin ligt.

De deelname aan de Amerikaans-Britse invasie van Irak in 2003 betekende het eerste Japanse militaire engagement sinds WO II. Historische vredesbetogingen in Tokyo volgden, tussen de manifestanten heel wat jongeren. In Five Days in March delen enkele personages hun hoogstpersoonlijke bekommernissen. Het beeld dat zij je geven van het alledaagse, private leven in Tokyo contrasteert met hun publieke deelname aan de betoging. Met deze herwerking van zijn originele creatie uit 2007 (toen te zien in de Kaaistudio's) schetst Toshiki Okada een generatie jongeren die het spoor bijster is.

El Conde de Torrefiel is een van de recente revelaties van het Kunstenfestivaldesarts. Het duo uit Barcelona creëert steevast visuele performances waarin hyperrealistische tableaus clashen met scherpe tekst – een mix van geschiedenis, actualiteit en futurisme. LA PLAZA beschouwt het podium als plein: een publieke plek die tegelijk dagelijkse, banale bezigheden in het Europa van vandaag laat zien én verontrustend toekomstscènes verbeeldt.

Hoe anders kijk je naar dans of beluister je een muziekstuk, wanneer ze gecombineerd worden met een andere choreografie, een andere muzikale compositie? Welke betekenissen, impressies en beelden komen in je op, en welke onverwachte luister- en kijkverhoudingen wekken de wisselende combinaties op?

Zoals Fellini Roma maakte – een ode aan zijn stad – viert Jan Fabre zijn eigen complexe, maffe land. Hij doet dat in de meest geschikte taal om de geest van deze glibberige staat te grijpen: die van het theater, die van het beeld. Met een internationale cast van performers en muzikanten gaat hij op zoek naar de Belgische identiteit. Raymond van het Groenewoud schrijft een reeks lijfliederen, auteur Johan de Boose tekent voor de tekst. 

Achterland (1990) is een scharniervoorstelling binnen Anne Teresa De Keersmaekers oeuvre. Voor het eerst schreef de choreografe specifiek dansmateriaal voor mannen én kregen muzikanten een centrale plaats op scène. Op de klanken van Györgi Ligeti en Eugène Ysaÿe maakten het minimalisme en de vrouwelijkheid van het vroege werk plaats voor een ambigu niemandsland waarin grenzen en tekens vervagen. Een herneming om naar uit te kijken!

Voor deze ambitieuze groepschoreografie bijt Daniel Linehan zich vast in Stravinsky’s Le Sacre du Printemps. Hij kiest voor de prachtige versie voor twee piano’s, die live wordt uitgevoerd door Jean-Luc Plouvier (van Ictus) en Alain Franco. Zelf neem je plaats vlakbij de dertien dansers en de pianisten – een nabijheid die zorgt voor een collectief gedeelde energie.

Is Brussel complex? Zeker en vast. Bestuurlijk, cultureel, sociaal, economisch en demografisch is Brussel allesbehalve éénduidig. Maar deze complexiteit betekent niet dat je Brussel niet kan begrijpen of leren begrijpen. De zesde Nacht van de Kennis over Brussel neemt het stadsgewest opnieuw in zijn verschillende dimensies onder de loep.