Jonathan Burrows, danser en choreograaf. Matteo Fargion, muzikant en componist. Altijd met z’n tweeën… maar dit keer niet! Ze nodigen in elke stad vier lokale kunstenaars uit – in Brussel zijn dat Mette Edvardsen, Dounia Mahammed, Lili Rampre en Andros Zins-Browne – met als vertrekpunt ‘de mogelijkheid en onmogelijkheid van gemeenschap’. De ingrediënten? 72 kleien beeldjes van eigen makelij, groepsgezangen en Indische drone-klanken op smartphones.

La Piscine laat de praktijken en werken van verschillende kunstenaars samenkomen, steeds gericht op één enkele toeschouwer. Van een wandeling met gesloten ogen tot een gesprek, van een bad tot een dutje tussen objecten en geluiden, van een audiogids tot kaarten en drankjes… samen met een van de artiesten stippel je een parcours uit doorheen de Baden van het Centrum, in hartje Marollen. 

Ligia Lewis werpt zich op de kleur rood –  tussen liefde en woede in – terwijl ze vragen stelt over (re)presentatie, abstractie en de grenzen van betekenis. De drie performers schuren met hun lichamen tegen het grensgebied van het podium aan terwijl hun uitputting steeds hogere niveaus bereikt. Stap mee in deze trip naar de essentie van het toneel: zwart! Lewis ontving de prestigieuze Bessie Award voor minor matter.

Cock, Cock… Who's There? is een verontrustend en aangrijpend verslag van een jonge vrouw die intimiteit en geweld onderzoekt. Met de camera in de hand werpt Samira Elagoz een licht op de online manipulatie van lichamen, terwijl ze op een slimme manier de rollen omdraait van de typische man-vrouw-dynamiek op het internet.

We leven in een tijdperk waarin menselijke activiteit een verregaande impact heeft op onze leefomgeving heeft. Toch onttrekken die transformaties zich vaak aan het oog – ze zijn letterlijk te groot of te klein voor onze zintuigen en verbeelding. Hoe kunnen we vandaag verhalen, esthetica’s en ervaringsruimtes creëren om reflexief en kritisch met die toestand om te gaan? Op zoek naar antwoorden laten David Weber-Krebs en Jeroen Peeters diverse hybride artistieke en theoretische interventies met elkaar resoneren in een performatieve setting.

Mette Edvardsen verruimt het klassieke speelvlak drastisch. Ze speelt We to be op drie plaatsen tegelijk: in het boek waaruit ze voorleest, op de lege scene als projectiescherm van je verbeelding, en in de ether als een live radio-uitzending.

In de performance Crazy But True vormen kinderen tussen acht en elf jaar een panel van ‘experts’. Via een hoofdtelefoon krijgen ze een tekst ingefluisterd. Ze herhalen wat ze horen, en presenteren zo een groeiende lijst buitengewone feiten.