Juli 1968. Het legendarische Paradise Now van The Living Theatre gaat in première in Avignon. De spelers proberen een revolutie te ontketenen door het publiek in een staat van paraatheid te brengen. Een halve eeuw later gaat Michiel Vandevelde op zoek naar de restanten van de erfenis van mei ‘68. Openen er zich nieuwe toekomstperspectieven wanneer dertien jongeren een halve eeuw geschiedenis scannen in een wilde choreografie van iconische beelden?

Hoe anders kijk je naar dans of beluister je een muziekstuk, wanneer ze gecombineerd worden met een andere choreografie, een andere muzikale compositie? Welke betekenissen, impressies en beelden komen in je op, en welke onverwachte luister- en kijkverhoudingen wekken de wisselende combinaties op?

Voor deze ambitieuze groepschoreografie bijt Daniel Linehan zich vast in Stravinsky’s Le Sacre du Printemps. Hij kiest voor de prachtige versie voor twee piano’s, die live wordt uitgevoerd door Jean-Luc Plouvier (van Ictus) en Alain Franco. Zelf neem je plaats vlakbij de dertien dansers en de pianisten – een nabijheid die zorgt voor een collectief gedeelde energie.

Ligia Lewis werpt zich op de kleur rood –  tussen liefde en woede in – terwijl ze vragen stelt over (re)presentatie, abstractie en de grenzen van betekenis. De drie performers schuren met hun lichamen tegen het grensgebied van het podium aan terwijl hun uitputting steeds hogere niveaus bereikt. Stap mee in deze trip naar de essentie van het toneel: zwart! Lewis ontving de prestigieuze Bessie Award voor minor matter.

Twee vrouwenlichamen verstrengelen zich tot ze er nog maar één zijn. Of drie? Of… geen? Waar begint een lichaam eigenlijk? Tijdens een duet dat refereert aan de stijlfiguren van het genre en ze tegelijk overstijgt, weerklinkt een heldere vraag. Wat kan het vandaag betekenen om met twee samen te zijn?

Benoît Lachambre verzoekt ons opnieuw naar onze zintuigen te luisteren en het bewustzijn van je lichaam écht te ervaren. Grenzen tussen dans en beweging vervagen langzaam wanneer een blik, een beweging, een aanraking van iemand uit het publiek blijft resoneren in de choreografie.

Samen met vier jonge dansers uit Meknés en Casablanca, onderzoekt Youness Khoukhou het menselijk lichaam als onuitputtelijke bron van informatie – en als beeld dat slechts ontcijferd dient te worden. Hij toont lichamen die energie vasthouden, vormen en weer doorgeven, en zich zo een weg banen naar de verbeelding.

Een plant, een beker, een boek, een stoel, een lamp, een fles: dit waren de courantste bezittingen die bankiers uit hun kantoren op Wall Street droegen toen de financiële crisis toesloeg. Deze objecten vormen nu de basis voor een choreografisch duet dat de link tussen object, kunstmarkt en crisis ter discussie stelt. Met een humoristische kijk op de kunstwereld en zijn absurde geopolitieke uitdrukkingsvormen laten Youness Atbane en Youness Aboulakoul de logica van taal, beweging en beeld ontploffen.