In 2017 herwerkte Salva Sanchis en Anne Teresa De Keersmaeker A Love Supreme met vier jonge, mannelijke dansers. De uitgesproken vitale voorstelling werd één van de hoogtepunten van het voorbije seizoen, en haalde gezwind de selectie van het TheaterFestival. Geef je samen met de dansers opnieuw over aan Coltranes spirituele ode aan de goddelijke liefde!

Juli 1968. Het legendarische Paradise Now van The Living Theatre gaat in première in Avignon. De spelers proberen een revolutie te ontketenen door het publiek in een staat van paraatheid te brengen. Een halve eeuw later gaat Michiel Vandevelde op zoek naar de restanten van de erfenis van mei ‘68. Openen er zich nieuwe toekomstperspectieven wanneer dertien jongeren een halve eeuw geschiedenis scannen in een wilde choreografie van iconische beelden?

Hoe anders kijk je naar dans of beluister je een muziekstuk, wanneer ze gecombineerd worden met een andere choreografie, een andere muzikale compositie? Welke betekenissen, impressies en beelden komen in je op, en welke onverwachte luister- en kijkverhoudingen wekken de wisselende combinaties op?

Voor deze ambitieuze groepschoreografie bijt Daniel Linehan zich vast in Stravinsky’s Le Sacre du Printemps. Hij kiest voor de prachtige versie voor twee piano’s, die live wordt uitgevoerd door Jean-Luc Plouvier (van Ictus) en Alain Franco. Zelf neem je plaats vlakbij de dertien dansers en de pianisten – een nabijheid die zorgt voor een collectief gedeelde energie.

Ligia Lewis werpt zich op de kleur rood –  tussen liefde en woede in – terwijl ze vragen stelt over (re)presentatie, abstractie en de grenzen van betekenis. De drie performers schuren met hun lichamen tegen het grensgebied van het podium aan terwijl hun uitputting steeds hogere niveaus bereikt. Stap mee in deze trip naar de essentie van het toneel: zwart! Lewis ontving de prestigieuze Bessie Award voor minor matter.

Wat is geluk? In welke donkere en afgelegen hoeken moeten we ons individueel én collectief begeven om het te vinden? Samen met dansers van EnKnapGroup creëren Pavol Liska en Kelly Copper een bizarre, pijnlijke en hilarische horrorkomedie over de expansiedrift in het Wilde Westen – en al het geweld dat daar bij kwam kijken.

Geïnspireerd door barokke compositiepatronen, maakt Noé Soulier een werk voor vier dansers. Op de stuwende pianotonen van Bach en Johan Jakob Froberger  – componisten die steeds trachtten om muzikale retoriek te creëren – onderzoekt Soulier hoe we bewegingen waarnemen en interpreteren.

Wat als we na eeuwen van rechtop lopen, de verticaliteit weer loslaten? Deze vraag vormt het startpunt van de nieuwe creatie van Laurent Chétouane. Twee dansers en een danseres zoeken naar nieuwe evenwichten in een ontwrichte setting. Een violist begeleidt hen ondertussen live op scène met Bachs eerste vioolpartita in b-mineur.

Samen met vier jonge dansers uit Meknés en Casablanca, onderzoekt Youness Khoukhou het menselijk lichaam als onuitputtelijke bron van informatie – en als beeld dat slechts ontcijferd dient te worden. Hij toont lichamen die energie vasthouden, vormen en weer doorgeven, en zich zo een weg banen naar de verbeelding.

Een plant, een beker, een boek, een stoel, een lamp, een fles: dit waren de courantste bezittingen die bankiers uit hun kantoren op Wall Street droegen toen de financiële crisis toesloeg. Deze objecten vormen nu de basis voor een choreografisch duet dat de link tussen object, kunstmarkt en crisis ter discussie stelt. Met een humoristische kijk op de kunstwereld en zijn absurde geopolitieke uitdrukkingsvormen laten Youness Atbane en Youness Aboulakoul de logica van taal, beweging en beeld ontploffen.