The moon is the moon is the moon ontmantelt de structuur van een danstrio en legt haar bouwstenen bloot. Net zoals in de schetsen die voorafgaan aan een schilderij, vertrekt de voorstelling vanuit verschillende perspectieven en houdingen. De afzonderlijke lagen die je in de choreografie ontdekt, nodigen uit tot een nieuwe manier van kijken.

Ligia Lewis werpt zich op de kleur rood –  tussen liefde en woede in – terwijl ze vragen stelt over (re)presentatie, abstractie en de grenzen van betekenis. De drie performers schuren met hun lichamen tegen het grensgebied van het podium aan terwijl hun uitputting steeds hogere niveaus bereikt. Stap mee in deze trip naar de essentie van het toneel: zwart! Lewis ontving de prestigieuze Bessie Award voor minor matter.

Benoît Lachambre verzoekt ons opnieuw naar onze zintuigen te luisteren en het bewustzijn van je lichaam écht te ervaren. Grenzen tussen dans en beweging vervagen langzaam wanneer een blik, een beweging, een aanraking van iemand uit het publiek blijft resoneren in de choreografie.