Naar aanleiding van de publicatie van Van de grote woorden en de kleine dingen, het nieuwste boek van Lieven De Cauter, gaat in het Kaaicafé een (bonte) avond door over poetische filosofie en filosofische poezie, met dichter romancier Jeroen Theunissen en theatermaker Pieter De Buysser.

Op 21/03 kondigt de lente een nieuw begin aan – maar ook de tweede verjaardag van de aanslagen in Brussel. Ondanks de ontreddering blijkt de stad erg veerkrachtig te zijn. Ook in andere steden die geconfronteerd werden met terreur, blijkt de gemeenschap troost te zoeken in nieuwe rituelen om nadien samen verder te gaan.

In de nasleep van #MeToo publiceerde Ilse Ghekiere het artikel #Wetoo: What Dancers Talk About When They Talk About Sexism. Haar onderzoek groeide uit tot de anti-seksismecampagne ENGAGEMENT. Welke stappen werden ondertussen ondernomen? En wat zijn artistieke strategieën om machtsmisbruik, discriminatie en grensoverschrijdend gedrag aan te pakken?

Wat betekent Palestina voor de uitgebreide Palestijnse diaspora van vluchtelingen of zelfgekozen ballingen? Samen met vijf acteurs suggereert Bashar Murkus een vorm die al deze verhalen met elkaar verbindt in een nieuw soort Palestijnse identiteit: één die niet gebonden is aan een territorium.

Op vrijdag 9/02 vielen twintig agenten van de federale politie binnen bij Globe Aroma en namen zeven nieuwkomer-kunstenaars mee. Twee van hen zitten nu in een gesloten centrum, vier anderen kregen het bevel het grondgebied te verlaten. Hoe moet het nu verder? Op zaterdag 17/02 laten we massaal onze stem horen.

De burcht van Praag, 5 uur ’s ochtends. De nog door Václav Havel aangestelde ceremonie- meester ontdekt onder de vergadertafel een slapende EU-commissaris. Er is hier duidelijk één en ander uit de hand gelopen – maar wat als dit de ochtend is waarin één en ander ook wonderlijk goed loopt? Pieter De Buysser brengt een toneelspel over edelmoedigheid en magie, over menselijk falen en het ochtendgloren van de politiek.

Op zoek naar een betere toekomst voor zijn kleindochter, ontvlucht Meneer Linh een door oorlog verscheurd land. Koen De Sutter vertelt het verhaal met alle middelen die hem ter beschikking staan: tekst, woorden, beelden, muziek, geluid, projecties... Maar het is tegelijk een voorstelling over eenzaamheid, over het verlangen naar communicatie met de andere en niet in de laatste plaats met het publiek. Zitten we in het hoofd van de verteller? Zijn meneer Linh en meneer Bark stemmen in zijn hoofd?