Hoe doe je dat, letterlijk een danstaal dansen? Kan een podium een pagina zijn? Letters 2 Dance is een georganiseerd misverstand van een versleten metafoor: choreo-grafie als dans-schriftuur, vertrekkend vanuit het kleinste element: het alfabet.

Je ziet kronkelende lichamen in een desolaat landschap, handen en een hoofd die bewegen op het ritme van een explosieve drumsolo, en een speels duet waarin twee vrouwen de controle nemen over de blik van de toeschouwer. Meg Stuart bouwt een avond op waarin vier dansers bestaande solo’s en duetten brengen, in combinatie met fragmenten uit avondvullende voorstellingen. En dat alles op livemuziek. Een uitgelezen kans om een reis te maken doorheen Stuarts oeuvre, dat blijft groeien, leven en transformeren.

Hoe vertaal je de intensiteit, complexiteit en fysicaliteit van een muziekwerk in dans? In haar nieuwe creatie Duet for Two String Trios, zoekt Claire Croizé samen met het Goeyvaerts Strijktrio naar antwoorden op deze vragen via twee strijktrio's van de hedendaagse componist Charles Wuorinen. Dansers Emmi Väisänen en Jason Respilieux gooien hun lichamen in de strijd tegen dit auditief geweld. Muziek en dans draaien om elkaar heen in een spel dat even dynamisch en veranderlijk is als de strijktrio’s zelf: nooit een één-op-één vertaling, altijd een dialoog.

Choreografe en urban dance-onderzoekster Ana Pi keert terug naar het Kaaitheater met een performatieve en filmische creatie over Haïtiaanse sacrale dansen. Deze creatie brengt Ana Pi in dialoog met experimenteel filmmaker Maya Deren, de Haïtiaanse populaire culturen, de voorouderlijke heilige bewegingen van de Voodoo en Candomblé culturen, en viert hun pioniersgeest en -kracht.

Kun je met choreografie de gaten in ons historisch geheugen opvullen? Met Akal, Aarde in Tamazight, focust Radouan Mriziga opnieuw op de kennis van de Imazighen, de inheemse bevolking van Noord-Afrika. In deze solo voor Dorothée Munyaneza creëert hij een intieme een mix van rituelen, traditionele dans, architectuur, storytelling, zang, poëzie en rap. Een frisse kijk op een onderdrukt verleden.

In The Dancing Public onderzoekt Mette Ingvartsen bewegingsextase bij sociale bijeenkomsten in de nasleep van een pandemie. Haar solo blaast de eenzame opsluiting van 2020 op met een mix van onstuitbare bewegingen, onophoudelijke muziek, woorden en gezangen in helse tempo’s en ritmes. The Dancing Public is een dansfeest, een spoken word-concert en een uiting van fysieke waanzin tot de uitputting erop volgt. Wat is die extreme nood aan beweging die we vandaag in onze lichamen voelen? Zijn we klaar om weer voluit te proeven van het leven?

Toen Anne Teresa De Keersmaeker in 1980 in New York aan Violin Phase werkte, speelde er naast de muziek van Steve Reich slechts één andere opname in de studio: de Brandenburgse Concerten van Bach. Na meer dan 35 jaar zet ze het werk met deze muziek verder, in gezelschap van zestien dansers uit verschillende Rosasgeneraties en live begeleid door het barokensemble B’Rock.