In The Dancing Public onderzoekt Mette Ingvartsen bewegingsextase bij sociale bijeenkomsten in de nasleep van een pandemie. Haar solo blaast de eenzame opsluiting van 2020 op met een mix van onstuitbare bewegingen, onophoudelijke muziek, woorden en gezangen in helse tempo’s en ritmes. The Dancing Public is een dansfeest, een spoken word-concert en een uiting van fysieke waanzin tot de uitputting erop volgt. Wat is die extreme nood aan beweging die we vandaag in onze lichamen voelen? Zijn we klaar om weer voluit te proeven van het leven?

Nu lichamen meer en meer de musea innemen, kiest choreograaf en filosoof Noé Soulier voor een omgekeerde beweging: wat als niet de lichamen maar de kunstwerken zich aanpassen aan een nieuwe ruimte? In Performing Art kijk je naar een twintigtal kunstwerken uit de collectie van het Centre Pompidou. Niet al wandelend door een museum, maar vanop je theaterstoel.

Trajal Harrell belicht het moment in de dansgeschiedenis waar vrouwelijke artiesten de grenzen aftastten tussen amusement, erotische dans, en vroege experimenten in moderne dans. Hij laat CAEN AMOUR de vorm aannemen van een hoochie coochieshow. Met verleidelijke bewegingen lokken de schaars geklede ‘hoochies’ je richting backstage, om de festiviteiten aan de ‘coochie’- zijde te onthullen.

In 2012 bezochten Karthik Pandian en Andros Zins-Browne de Atlas Film Studios in Marokko. Ze huurden een groep kamelen die ze probeerden te laten dansen tussen de oude filmdecors. Met Atlas Revisited blikken de kunstenaars terug op deze zoektocht naar een beeld van de vrijheid – met gloednieuw videomateriaal.