Door middel van dans, verhalen en de projectie van foto’s en film roept de Senegalese danseres en choreografe Germaine Acogny in deze geëngageerde autobiografische solo zowel de geschiedenis van haar familie op als die van West-Afrika. Het stuk stelt vragen over de plaats van de vrouw, de frictie tussen traditie en emancipatie en hoe identiteit meer een weg voorstelt dan een eindpunt is.

Hoe maak je duisternis tastbaar? Welke andere werkelijkheden, ontmoetingen en verbindingen worden mogelijk in het donker? gone here (yet) to come is een onderzoek naar de materialiteit van duisternis en hoe die in relatie staat tot de ruimte. Door de theatrale ruimte en tijd steeds dieper uit te graven, komen verloren herinneringen bloot te liggen. Laat je mee leiden door deze schimmen in het donker, en ontdek andere dimensies van de wereld zoals we die eigenlijk kennen.

Is dans een taal? En zo ja, hoe spreekt die dan? In In Other Words onderzoekt Ingrid Berger Myhre wat dans en taal gemeen hebben. Met de scène als lege bladzijde, ontvouwt de choreografie zich als een fysiek discours met een eigen syntaxis, grammatica en woordenschat. Met vernuft en charme brengt Myhre een relativerende kijk op dans.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan. 

Tafukt is een danssolo, en het eerste luik van een trilogie die focust op de semantiek en de mythologieën van de Imazighen, de inheemse bevolking van Noord-Afrika. Kan performance een vorm van verzet zijn? Met deze voorstelling wil Radouan Mriziga een ruimte creëren voor reflecties over het verleden, om tot een meer inclusieve toekomst te komen.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan. 

Claire Croizé en Etienne Guilloteau wagen zich samen met twee Poolse dansers aan de muziek van de Polish Radio Experimental Studio. Futurisme en utopie, old school sovjet-sciencefiction, activisme en vooruitgangsdenken inspireert hen tot een spannende choreografie die speelt met de aan- en afwezigheid van het lichaam in elektronische muziek.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan. 

Mensen met een lichamelijke beperking worden meestal eerder geassocieerd met stilstand dan met beweging. In Every Body Electric weerlegt Doris Uhlich die gedachte met vitaliteit en extase. Welke extra mogelijkheden tonen zich wanneer rolstoelen, protheses en krukken geen obstakels vormen maar net krachtige verlengstukken van het lichaam? Verwacht een boeiende dialoog tussen mens en machine, waarbij uiterst persoonlijke dansstijlen variëren van explosief tot zacht-poëtisch.

Tijdens deze gedanste dialoog onthullen de Thaise danser Pichet Klunchun en de Taiwanese danser Chen Wu-kang zich aan elkaar en aan het publiek. Met gebalde portretten uit pure beweging raken ze beurtelings aan thema’s als vaderschap, cultureel erfgoed en zelfredzaamheid. Ondertussen zorgt percussioniste Lazara Rosell Albear voor een derde stem.

body as oracle, a trance, a rhythmic interface, an atmosphere, a landscape with the texture of my current mental state. a dance informed by everything and everyone i have ever encountered, seen, heard, felt, been beside that has become part of me, as i try to identify my own voice. and then see if i can stand it. nothing ever really goes away.