Taking its title from the poem by Wallace Stevens, 13 Ways of Looking at a Blackbird is composed of a series of attempts of looking and being looked at. Apiyemiyekî? is a cinematographic portrait that departs from the archive Casa da Cultura de Urubu where over 3.000 drawings made by the Waimiri-Atroari, a people native to the Brazilian Amazon, during their first literacy excersises, are kept. During these literacy exercises, the most recurrent question posed by the Waimiri-Atroari was: why did Kamña (“the civilized”) killed Kiña (Waimiri-Atraori)? Apiyemiyekî? (Why?). 

Choreografe en urban dance-onderzoekster Ana Pi keert terug naar het Kaaitheater met een performatieve en filmische creatie over Haïtiaanse sacrale dansen. Deze creatie brengt Ana Pi in dialoog met experimenteel filmmaker Maya Deren, de Haïtiaanse populaire culturen, de voorouderlijke heilige bewegingen van de Voodoo en Candomblé culturen, en viert hun pioniersgeest en -kracht.

Is dans een taal? En zo ja, hoe spreekt die dan? In In Other Words onderzoekt Ingrid Berger Myhre wat dans en taal gemeen hebben. Met de scène als lege bladzijde, ontvouwt de choreografie zich als een fysiek discours met een eigen syntaxis, grammatica en woordenschat. Met vernuft en charme brengt Myhre een relativerende kijk op dans.

Untitled 14 KM onderzoekt hoe de hedendaagse kunstwereld linken legt tussen kunst en identiteit, en specifiek de Arabische identiteit. Youness Atbane ensceneert een gesprek tussen verschillende fictieve personages: een Arabisch-Andalusische dichter, een directeur van een museum voor hedendaagse kunst, een curator, en een kunstenaar. Deze personages proberen een expo op poten te zetten die ‘het modernisme’ analyseert via poëtische geschriften uit de Andalusische Arabische tijd, en de kunstwerken van enkele hedendaagse Arabische kunstenaars.

Opgelet: deze voorstelling is afgelast om de verspreiding van het nieuwe coronavirus tegen te gaan. 

Waaruit bestaat de praktijk van het choreograferen? In Rewriting probeert Jonathan Burrows – soms twijfelend, dan weer uitbundig – het onbekende terrein dat choreografie heet in kaart te brengen. Tegenover het dominante model dat een goede voorstelling het resultaat is van een sterk, vooraf bepaald idee, plaatst Burrows een praktijk van een langzame, eerder toevallige accumulatie van betekenissen.

body as oracle, a trance, a rhythmic interface, an atmosphere, a landscape with the texture of my current mental state. a dance informed by everything and everyone i have ever encountered, seen, heard, felt, been beside that has become part of me, as i try to identify my own voice. and then see if i can stand it. nothing ever really goes away.