The tangible is een liefdesverklaring aan de driehoek Beiroet-Palestina-Bagdad, de wieg van de beschaving. Het is een persoonlijke beschouwing in dans, tekst, muziek en beelden. Op de scène staan danseressen Tale Dolven, Liz Kinoshita en Federica Porello, actrice Rojina Rahmoon uit Damascus, acteur Eid Aziz uit Nablus en acteur Frank Vercruyssen uit Antwerpen.

Alexandra Bachzetsis ontrafelt de codes van genres uit de mainstream populaire cultuur: hiphop, mode, striptease, film. Dream Season is een soap en een onderzoek naar soap, een verhaal en een metaverhaal – grappig kritisch, hedendaags vrouwelijk. Het is een erotische antropologische blik op onze samenleving.

MaisonDahlBonnema is het duo Hans Petter Dahl en Anna Sophia Bonnema. Hun eerste pop-opera, The Ballad of Ricky and Ronny, ging eind 2007 in première in de Kaaistudio’s en werd geselecteerd voor Het Theaterfestival 2008. Met Ricky and Ronny and Hundred Stars – a Sado Country Opera openen zij een ander muzikaal register.

Meer dan honderd jaar geleden schreef Thomas Mann De Toverberg, een monument uit de wereldliteratuur. Zes acteurs vragen zich af hoe ze met dat boek/een boek moeten omgaan. Een boeiende – en buitengewoon geestige – voorstelling over de problematische omgang van de 21ste-eeuwse mens met zijn cultureel erfgoed, maar evenzeer een voorstelling over acteren en het spelplezier van zes 21ste-eeuwse acteurs.

Julius Caesar, de man die door zijn welsprekendheid de stem werd van de onderdrukten, spreekt ons toe. Julius Caesar is, na Lex, deel twee in Peter Verhelsts cyclus van theaterstukken over antieke alleenheersers.

In mei wordt Jan Decorte 60. In zijn jongste prachtstuk Bakchai speelt hij – toeval bestaat niet – de rol van ‘twee ouw peekes’. Tijd voor een feestelijke dernière! ‘Bakchai is helder qua vorm en opbouw, poëtisch van taal, en ondergronds schuilt een diabolische kransslagader, aan de vooravond van zijn derde leeftijd.’ (Guido Lauwaert, Knack-blogt)

Als afsluiter van een erg succesvolle tournee staat Jan Fabres recentste voorstelling twee avonden in Brussel. Orgy of Tolerance laat het verval van de mensensoort zien. Op groteske wijze schildert Fabre een portret van de consumerende mens in onze laat-kapitalistische samenleving, waar alles getolereerd wordt en alles te koop is. Jan Fabre meets Monthy Python: hilarisch absurdistische sketches leggen de mechanismen van onze collectieve waan bloot en halen die met veel humor onderuit.

Nachtevening is, na het sterk gesmaakte Naar Medeia, het tweede deel van Inne Goris’ tweeluik rond de theaterklassieker Medeia. Het wordt een zintuiglijke voorstelling waarin de tekst van Inne Goris en Pieter De Buysser en de muziek van Eavesdropper evenwaardig zijn. Twee mensen betreden het strijdperk, voortgestuwd door een achtkoppig live koor dat hen dwingt af en toe stil te staan in een arena vol emoties.

Superamas brengt verschillende issues en topics samen, b.v. echtelijk geweld, het extreem moeilijke proces van natievorming, seks uiteraard, en Rome, waar het begrip ‘republiek’ voor het eerst werd toegepast. Met al deze items wil Superamas omgaan op een ‘excessief cinematografische manier’. Het publiek wordt op verschillende manieren bij het project betrokken, als voyeurs maar ook als deelnemers.

Met Under the Volcano (1947) van Malcolm Lowry ensceneert Guy Cassiers opnieuw een van de grote literaire werken van de twintigste eeuw. Onder de vulkaan sluit aan bij andere ensceneringen van Guy Cassiers als Bezonken rood (Jeroen Brouwers), Hersenschimmen (Bernlef) en The Woman Who Walked Into Doors (Roddy Doyle).

In Do Animals Cry verkent Meg Stuart samen met haar dansers de beschavingsmilitie die familie heet. Op de scène zien we een aantal figuren op pantoffels en in pyjama: een gezin – is het een gezin? – dat rustig verzuurt. Ze rommelen wat aan in verschillende poses: vader, moeder of kind. Niemand heeft nood aan een vaste rol: zonder dat hun dat gevraagd wordt, glijdt elk van hen in en uit familieportretten.
"Do Animals Cry is van een zo geraffineerde humor dat het balsem
legt op ieders wonden. Het is Stuarts meest intieme en emotionele werk
totnogtoe. (…) Een messcherpe komedie." (Ballet-Tanz, oktober 2009)