Jérôme Bel is choreograaf en danser maar ook, en sinds lang, een toeschouwer. In Un spectateur ontpopt hij zich tot een grandioos verteller en gidst ons langs de kijkervaringen die hem de ‘basics’ van de podiumkunst hebben bijgebracht, en hem als toeschouwer het meest hebben beïnvloed.

In 2009 stelt Sarma, de Brusselse werkplaats voor kritiek, onderzoek, dramaturgie en creatie, een tekstcollectie samen van het werk van theater- en danscriticus Pieter T’Jonck. In april wordt een eerste selectie online gepubliceerd en naar aanleiding daarvan organiseert Sarma een lecture demonstration waarin Pieter T’Jonck zijn denken over theatraliteit toelicht én in scène zet.

Press vertrekt van de kinderlijke fantasieën over monsters: hoe voorwerpen of lichaamsdelen door duisternis en schaduw monsterlijke vormen kunnen aannemen en ons bang maken. De Franse choreograaf en danser Pierre Rigal bevindt zich in een kleine, lege ruimte die mechanische vervormingen ondergaat waaraan het lichaam zich voortdurend moet aanpassen. Dat resulteert in een absurde, angstaanjagende én grappige voorstelling.

Het Zwitserse duo Dominik Scherrer en Christoph Hefti is bedrijvig in muziek, film en mode (Christoph maakt deel uit van het creatief team van Dries Van Noten). Samen vormen zij het art-pop combo Taxi Val Mentek. Zij brengen een frivool elektro-vaudeville concert tussen cabaret en videokunst in.

De Amerikaanse Valerie Solanas (1936-1988) is vooral bekend omdat zij in 1968 Andy Warhol neerschoot (Warhol overleefde het). Haar SCUM Manifesto kan men zien als een radicaal-feministisch pamflet, maar zelf sprak zij van een ‘literair werkstuk’. ‘It’s all fresh and juicy, sexy and funny’, zeggen choreografe en theatermaakster Adrienne Altenhaus en muzikante en performanceartieste Anat Ben-David (Chicks on Speed). Ze bouwen een feestje rond deze tekst, meevieren is de boodschap.

Dag op dag 100 jaar na de publicatie van het futuristisch manifest in Le Figaro, brengen regisseur en multimediakunstenaar Claudio Sinatti en componist Black Fanfare/Demetrio Castellucci een project waarin zij vertrekken van de poëtica van het futurisme om iets totaal nieuws te maken. De live-mediaperformance zal de talen en media van vandaag gebruiken om te kijken naar de honderd jaar oude, futuristische esthetica.

‘Zou het mogelijk zijn een robot een tekst van Beckett te laten uitspreken of spelen?’ Van deze vraag vertrekt Actor # 1 van Kris Verdonck. U krijgt een inkijk in zijn onderzoeksproces. Via interactieve media (Felix Luque) en een stem wordt tekstmateriaal van Beckett ‘tot leven gewekt’. In ‘levende lijve’ rond de tafel wordt hierop gereageerd door o.a. geneticus Jean Jacques Cassiman, neurochirurg Dirk de Ridder en filosoof-mathematicus Jean Paul Van Bendegem.

Smeltende gletsjers, brandende wouden, onder water gelopen steden, schermen en camera's die ons begluren, massavernietigingswapens... De beelden die de media dagelijks op ons netvlies projecteren zijn het vertrekpunt van End. In tien taferelen toont Kris Verdonck de mogelijke eindfase van de menselijke samenleving. De tien taferelen worden verbonden door een sprekende figuur (Johan Leysen).

In The Making of Doubt voert de Schotse choreografe Colette Sadler vier dansers en een aantal poppen en protheses op. Daarmee voert zij een slim en geestig spel op rond realiteit, fictie en manipulatie. Hoeveel authenticiteit hebben we nodig om de fake te geloven? ‘De fysieke transformatie van dansers door middel van kostuums roept associaties op met het Triadisches Ballett van Bauhaus-exponent Oskar Schlemmer.’ (8Weekly.nl)

In you are here wordt de theaterzaal gezien als een informatienetwerk waarin objecten en technologie een actieve, bijna menselijke rol spelen. De zaal is als een archief, waarin gegevens worden opgeslagen, geordend, opgevraagd en doorgegeven. Als toeschouwer leg je een parcours af binnen de codes en systemen van het theater.

Verspilling en overdaad lijken fundamenteel voor de zelfbepaling van de moderne mens. Kunnen we onze drang tot verspilling afleiden naar een meer immateriële richting? En kan kunst, als een vorm van symbolische verspilling, daar een rol in spelen?